28. Tylko tyle

M. B.

Za najpiękniejsze bajki – pierwsze i jedyne.

[Podkład muzyczny]

Michelle zgarnęła z regału kieliszek pozostawiony przez Johannesa, by dwoma haustami opróżnić jego zawartość. Oparta plecami o regał z odchyloną głową przymknęła oczy.

Jak nie Arian, to Johannes albo Tom… Ci faceci kiedyś wykończą ją nerwowo. Złapała się nawet na tym, że liczyła, że Tom rzuci się na nią, jak ona miała ochotę zrobić to na jego widok. Jeszcze tego brakowało…! Jak ją wzięło, to całą parą.

Zdając sobie sprawę, że Tom przygląda jej się, otworzyła oczy i posłała mu spojrzenie spod lekko pochylonego czoła. W istocie, Tom z łokciem na oparciu kanapy i z na wpół opróżnionym kieliszkiem w wolnej ręce obserwował Michelle; na jego twarzy odmalowywało się rozbawione zaciekawienie. Ich spojrzenia skrzyżowały się. Przez moment Michelle odniosła wrażenie, że Tom myślał o tym samym, co ona.

— Co jest z tobą? — zapytał jednak podejrzliwie. — Nic nie mówisz. To nienormalne.

Nienormalne? Serce Michelle nadzwyczajnie zareagowało na owo słowo – załomotało o żebra. Tom właśnie przyczynił się do nieodwołalnego rozwalenia jej związku i to ona zachowywała się nienormalnie?

Między brwiami Toma pojawiła się głęboka zmarszczka.

— Poważnie, Michelle, co z tobą? Dlaczego na mnie nie wrzeszczysz i nie próbujesz mnie stąd wyrzucić? — indagował, odstawiwszy opróżniony kieliszek. — Niepokoisz mnie.

W odpowiedzi roześmiała się szczerze i radośnie, przytulając kieliszek do piersi. Małych, krągłych, jędrnych piersi, które – jak zauważył Tom – seksownie zarysowywały się pod zapinanym na drobne guziki dekoltem.

— Niepokoję? — Przewróciła oczami. Po odstawieniu kieliszka z powrotem na półkę skrzyżowała ramiona na klatce piersiowej i sceptycznie spojrzała na Toma. — Przecież nic nie robię.

Tom spodziewał się, że Michelle nakrzyczy na niego, a następnie wyrzuci za drzwi albo nawet przywali w łeb, i to solidnie, bo w sumie sobie zasłużył.

Zamiast tego Michelle niedbale odgarnęła pasma ciemnobrązowych włosów z zarumienionych policzków.

— No właśnie. Nic nie robisz. Nic nie mówisz. Nie krzyczysz, nie złościsz się. Nie podoba mi się to.

— Skoro tak wolisz… — mruknęła, po czym z godnym podziwu spokojem rzekła: — Słuchaj, Tom, nie chce mi się prowadzić z tobą idiotycznych kłótni. Miałam dziś parszywy dzień. Mało z Johannesem dzisiaj nie zginęliśmy. Jeden świr próbował nas dzisiaj zepchnąć z jezdni albo od razu zabić, sama nie wiem.

Wciągnięte ze świstem powietrze zapaliło go w płucach. Odchrząknął, ale nie powiedział nic, bojąc się, że zdaje sobie sprawę, do czego – czy raczej kogo – zmierza Michelle.

— Jeżeli to wciąż niewiele wrażeń, dodam jeszcze, że owym świrem był Arian. To chyba nic zaskakującego?

W Tomie wezbrała dzika furia. Tępy gniew, ślepa nienawiść, która dosłownie wybuchła w klatce piersiowej i rozlała się po całym ciele aż po czubki palców dłoni zaciśniętych w pięści. Nogi niemal samoistnie poderwały go do pionu. Twarz wykrzywił mu grymas wściekłości; dotąd spokojna twarz zmieniła się nie do poznania – nagle sroga, zacięta, naznaczona zmarszczkami między brwiami.

— No to sobie pogadam w cztery oczy z bydlakiem — wycedził przez zaciśnięte zęby. — Widocznie łagodna siła perswazji do niego nie dociera.

Michelle natychmiast pożałowała, że opowiedziała o Arianie.

— I co mu powiesz? Lepiej, żeby zajęła się nim policja.

— Masz rację. Od razu obiję mu mordę.

W następnej sekundzie z dłońmi opartymi na torsie Toma starała się go zatrzymać. Gdyby wyszedł, na pewno zrobiłby jakieś głupstwo. Spojrzała na niego z dołu. Wyglądał na zdeterminowanego.

— Tom, proszę, przestań!

Niespodziewanie nawet dla samej siebie Michelle przylgnęła do niego, wspinając się na palce i obejmując męski kark, by nie pozwolić mu odsunąć się choćby na milimetr. Bez zawahania pocałowała Toma. Lekko spierzchnięte, smakujące winem usta na jej wargach, które zachłannie się z nimi zetknęły, były niczym słodko-gorzka obietnica spełnienia. Męskie ręce objęły smukłe ciało, a dłonie oparły na talii. Wtedy wraz z silnymi ramionami ogarnęło Michelle poczucie bezpieczeństwa, jak gdyby Tom mógł obronić ją przed całym złem.

Rozsądek rozpłynął się w powietrzu, kiedy przez Michelle przepłynęła fala pożądania. Pragnęła już tylko czuć, bo to było przyjemne. Naprawdę niesamowicie przyjemne – jak wtedy, gdy ich dłonie i usta grzeszyły po raz pierwszy. Odchyliła się lekko, by spojrzeć na Toma i obdarować go półuśmiechem.

Sprawa Ariana nagle odsunęła się na dalszy plan. Toma kusiło mocniej niż którymkolwiek razem wcześniej, żeby zrobić kolejny krok i zanurzyć się w Michelle, spędzić z nią noc w łóżku. Pozwolił jej zsunąć sobie z pleców bluzę i odrzucić ją na kanapę.

Zanim zawędrowali do drugiego pokoju, gdzie Tom nogą zatrzasnął drzwi, Michelle zdążyła ściągnąć bluzkę.

— Mogłabyś częściej tak milczeć — mruknął zadowolony z korzystnego obrotu sprawy Tom.

— Nie gadaj tyle. Nie musimy rozmawiać. Seks to nie słowa. — Kobiecy głos zabrzmiał pociągająco i seksownie, a przynajmniej tak wydało się Tomowi, kiedy Michelle pomogła mu pozbyć się koszulki. Uniósł brew, nie do końca wierząc w tę nagłą zmianę Michelle. Utkwione w nim, jej rozognione spojrzenie wyjątkowo nie wyrażało niepewności.

Kiedy oboje byli już prawie nadzy, oddychając nieznacznie szybciej od narastającego podniecenia, Michelle popchnęła Toma na łóżko, usiadła na nim okrakiem i wpiła się w wargi z całą mocą nagromadzonych emocji. Poczuł ucisk damskich bioder przy swoich; chwycił za zgrabną, teraz osnutą tylko materiałem bielizny, pupę, a gdy Michelle otarła się o niego prowokacyjnie, uznał tę pozycję za niesamowicie podniecającą. Ledwie rozświetlony półmrok wzmacniał cielesne doznania, dodając im intymności. Dłonie Toma przesunęły się w górę pleców do haftek biustonosza, by je rozpiąć. Michelle westchnęła, gdy Tom ujął pierś, która wydostała się spod stanika, i musnął ją ustami; kolczyk w wardze przyjemnie podrażnił sutek.

 — Tylko mnie teraz pokochaj, Tom. Kochaj mnie mocno — wyszeptała, pochylając się nad nim. Kilka niesfornych kosmyków załaskotało go w ramię.

Z bezwstydnym uśmiechem przekręcił się tak, żeby Michelle znajdowała się pod nim.

Na ułamek sekundy zamarł w niej oddech, a biodra uniosły się pod dyktando męskich dłoni.

— Tylko tyle?

— Tak, tylko tyle.

Więc uczynił dokładnie to, o co go poprosiła.

Kochali się tak, jak tego pragnęli. Tak, jak gdyby miało się to więcej nie powtórzyć, jak gdyby nie robili tego nigdy wcześniej… Tak, jakby kochali siebie. Całowali się, dotykali, pieścili. Przyjemność wyzwalała półuśmiechy, a w pewnym momencie – kiedy Tom jawnie zdziwił się i równocześnie zachwycił gibkością ciała Michelle – eksplodowała wybuchem śmiechu. Tom nigdy nie kochał się z żadną kobietą, jednocześnie śmiejąc się, zaś dla niej stanowiło to niesamowite przeżycie.

Michelle straciła świadomość, a świat wokół niemal zniknął – docierał do niej tylko przyspieszony oddech Toma, tonęła w nim cała. Lekko zamglonym wzrokiem spoglądała mu prosto w oczy, kiedy jej ciało wygięło się w łuk, napierając na niego. Dopiero fala gorących dreszczy, która przeszła przez Toma, wypchnęła Michelle na powierzchnię rzeczywistości. Jak po kąpieli we wzburzonym morzu.

Zdyszani, zarumienieni i spoceni padli na łóżko, a pulsujące w obu ciałach podniecenie uchodziło wraz z wyrównującymi się oddechami. Michelle powoli dotykała warkoczyków, męskich policzków, brody i wyrzeźbionego torsu, chcąc przekonać się, że Tom rzeczywiście leżał obok niej i po raz pierwszy bez zawahania dała się ponieść chwili. Ręka Toma, która niby przypadkiem zawędrowała na jej udo i delikatnie zaczęła je głaskać po wewnętrznej stronie, zadziałała na Michelle elektryzująco, jak lekkie porażenie prądem. Leniwe, niewinne pieszczoty znów powoli kradły rozsądek i świadomość.

— Zostaniesz na noc? — spytała, przysunąwszy się wystarczająco blisko Toma, by zniżyć głos do ledwo słyszalnego szeptu.

— Mogę — odparł powoli zachrypniętym tonem, przesuwając twardymi opuszkami palców od uda do płaskiego brzucha i zataczając kółko wokół pępka. — Ale palcem cię nie tknę. Miałem tylko jedną prezerwatywę. Nie byłem przygotowany na seks — dodał, a w jego głosie można było wyczuć rozbawienie.

Michelle nie wytrzymała i ponownie wybuchnęła śmiechem. Nie zamierzała wyznać tego na głos, jednak żałowała, że nie posiadał ich więcej.

Dzisiaj nie mógłby wyjść, jak robił to w hotelowych pokojach, i nie chciał. Nie z Michelle. Znał ją, a im więcej czasu z nią przebywał, tym bardziej zwracał uwagę na jej wygląd i zaczynały podobać mu się jej niezbyt obfite, za to całkowicie proporcjonalne kształty, jedwabista skora, miękki zapach – i to zmieniało niemal wszystko. Zwłaszcza, kiedy zobaczył, że może z tego korzystać inny mężczyzna. Więc został.

Tom zbliżył się. Michelle wyczuła ciężkie kroki za swoimi plecami, kiedy przykucnęła, by odłożyć umyte po kolacji talerze do dolnej szafki. Teraz, kiedy siłą rzeczy zmuszeni byli rozstać się z namiętnością, czuła się jak huśtawka popychana przez wiatr – dopadły ją problemy z emocjonalną równowagą.

Zamknąwszy szafeczkę, wstała i odwróciła się przodem do Toma ze świadomością, że jeżeli znów się do niej zbytnio zbliży – nie potrafiłaby się powstrzymać. Nagi tors i umięśnione ramiona pochyliły się ku niej, poniekąd zachęcająco. Sprzeczność oraz rozchwianie to chyba jej specjalność.

— Muszę wziąć prysznic — rzuciła od niechcenia. — Idę jutro do pracy, a jestem cała przepocona.

— Wykąpmy się razem — zaproponował z rozbrajającym uśmiechem, któremu Michelle po prostu nie potrafiła się oprzeć. Litości, co ten mężczyzna z nią wyprawiał!

— Chyba nie zmieścimy się we dwójkę.

— Zmieścimy, jeśli będziemy — objął Michelle i mocno przyparł do siebie — bardzo blisko.

Rozbieżności część dalsza. Słodki uśmiech i niewinne spojrzenie zawsze sprawdzały się w podobnych sytuacjach. Nie inaczej było tym razem.

— Wydaje mi się — zaczął rozbawionym tonem, dostrzegłszy rumieniec na policzkach Michelle — że pociągam cię bardziej, niż jesteś gotowa przyznać.

— Nie jesteś jedynym przystojniakiem na świecie, Tom. — Szturchnąwszy go na poły żartobliwie, wysunęła się z objęć.

Kwadrans później nadal pochłaniało ich przekomarzanie się, tyle że pod prysznicem.

— Kolacja, kąpiel, siusiu, paciorek i spać? — wyrecytował Tom, co rozśmieszyło Michelle.

Tom pod kołdrą przysunął się do Michelle, a ona poczuła, jak serce nadzwyczajnie reaguje na ciepłe, umięśnione ciało. Pachniał inaczej niż zwykle – jej owocowym żelem pod prysznic.

— A bajka? Wieczorny rytuał nie liczy się bez bajki — dodała poważnie, podejmując grę Toma. — Możesz opowiedzieć mi jakąś, byle ładną.

— Może ty mi opowiesz? — zaproponował. Schował dłonie Michelle w swoich; jak zwykle miała chłodne ręce.

— Ty zacząłeś, ty opowiadasz.

Przymykając oczy, żeby nie raziło ją światło lampeczki z drugiej strony łóżka, wygodniej ułożyła głowę na ramieniu Toma. Wyczuła, jak jego klatka piersiowa unosi się w głębokim oddechu.

— No dobra, jak zaczyna się bajki?

— Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami… — podpowiedziała, uchylając jedną powiekę.

— Tak, właśnie tam, kiedy po ziemi stąpały jeszcze mityczne potwory: smoki, trolle, hefalumpy i inne pokemony, żyła sobie piękna królewna. Miała wspaniały zamek i poddanych, którzy ją uwielbiali. Zajadała się rarytasami, pławiła w luksusie, służba była na każde jej skinienie. Lubiła to wszystko, ale to poddani dawali jej największe szczęście. Spotykała się z nimi codziennie, bo dbała o nich i kochała ich. Wieczorami stawała w oknie swojej komnaty i patrzyła, jak ludzie spotykają się, jak dwór tętni życiem, jak wszyscy wracają do domów. W tych momentach czuła się najbardziej osamotniona. Jej wierny kamerdyner postanowił coś z tym zrobić, bo tak jak inni mieszkańcy królestwa kochał królewnę. Opowiedział o tym królowi. Obaj wiedzieli, że królewna od dawna odrzuca zaloty jednego z najmężniejszych, nadwornych rycerzy i za nic nie zechce wyjść za niego za mąż, więc potajemnie zorganizowali bal… E, nie. Kamerdyner razem z królem ogłosili casting. Postanowili znaleźć królewicza godnego królewny z bajki. Sama królewna dowiedziała się o tym w ostatniej chwili, gdy wszyscy kandydaci przybyli do królestwa. Nie była przekonana do tego pomysłu, ale stwierdziła, że raz się żyje, co szkodzi spróbować. Tak więc rozpoczął się casting. Ku rozpaczy króla i kamerdynera królewna okazała się wybredna! Jeden królewicz był za gruby, drugi za niski, trzeci nie potrafił władać mieczem, jeszcze inny był za wysoki, a kolejny źle ubrany. W końcu został ostatni kandydat. Spodobał się królewnie, choć był według niej niedostatecznie królewski. Poza tym zachowywał się, jakby przybył do królestwa pod przymusem. Królewna nie wiedziała, co z nim począć. Po długich namysłach odrzuciła i tego kandydata. I tak w samotności minął jej tydzień, miesiąc, rok, kolejne lata… Król zginął na wojnie, a królewna zgorzkniała, więc nawet rycerz przestał się do niej zalecać. W międzyczasie wierny kamerdyner zmarł. Królewna postanowiła poszukać sobie nowego pomocnika. Zorganizowała casting, na którym pojawił się tylko jeden kandydat. Zbyt gadatliwy i za mało skromny jak na kamerdynera, ale królewna nie mając innego wyboru, zatrudniła go. Po kilku tygodniach wzorowej służby nowy kamerdyner zbliżył się do królewny, która zaczęła traktować go jak przyjaciela. Zdradzała mu swoje troski, zabierała na spotkania z poddanymi… Pewnego dnia kamerdyner zdobył się na odwagę i zapytał królewnę: „Jaśnie pani nadal mnie nie poznaje? To ja! Ostatni kandydat na królewicza z bajki! Odrzuciła mnie królewna całkiem bez powodu.”. Królewna zrozumiała swój błąd: była nieświadoma, naiwna i oślepiona pustką, którą zostawili po swoim odejściu król i stary kamerdyner. Królewicz wyznał królewnie, dlaczego zachowywał się dziwnie podczas ich pierwszego spotkania: był oczarowany jej urodą i gracją i zdziwiony, że odrzuciła tylu dobrych kandydatów. Powrócił pod przebraniem, bo nadal był zakochany w królewnie, ale bał się, że znowu go odrzuci. Królewna pomyślała o wszystkich rzeczach, które przeżywała w samotności, o wojnie, która zabrała jej ojca, o kamerdynerze, który służył jej niemal do ostatniego tchu, o królestwie, którym musiała władać sama i… — zmęczony mówieniem Tom nabrał powietrza — zgodziła się zostać żoną królewicza. Nie żyli może najdłużej, ale z pewnością byli najszczęśliwszą parą w obu królestwach. Morał z tej bajki każdy mógłby wyciągnąć inny, ale jeden jest słuszny: zawsze, nim podejmiesz ważną decyzję, warto wziąć zimny prysznic i przemyśleć sprawę kilka razy. Zwłaszcza jeśli chodzi o ślub z królewiczem. Koniec. — Tom westchnął cicho, z zadowoleniem stwierdzając, że dłonie Michelle są już ciepłe. Zerknął na nią z ukosa. — I jak?

Otworzyła usta, ale zabrakło jej słów. Przyjrzała się Tomowi spod na wpół przymkniętych powiek, wyłapując jego wzrok. Oczy mu błyszczały, nie potrafiła jednak zgadnąć, czy z rozbawienia, czy z ciekawości. Rozszyfrowanie wyrazu twarzy Toma okazało się równie trudne i bezowocne: szeroko otwarte oczy wpatrywały się w nią natarczywie, miarowy oddech ślizgał się między nieznacznie rozchylonymi ustami, z których na moment Tom wysunął język i trącił jego końcem kolczyk w dolnej wardze; w sposób, jaki potrafił robić to wyłącznie on. Na ten widok Michelle siłą woli zignorowała dziwne, nieokreślone ssanie w okolicy żołądku.

— Aż tak źle? — mruknął, błędnie odczytując milczenie Michelle.

— Nie, tylko…

— No wiem, że narracja nieciekawa i słaba fabuła, ale improwizowałem.

— To była bardzo ładna bajka, Tom.

— Coś z niej wywnioskowałaś?

— A co powinnam?

— To zależy od ciebie. Widzisz, bajka jest jak walizka z podwójnym dnem – na  wierzchu jest błaha historyjka, a na drugim dnie prawdziwy sens, czasem jakiś morał. Jest jeszcze płyta oddzielająca dna – to taki mały podtekst. Trzeba czytać między wierszami. Chwytasz?

Uwolniła dłonie i wbiła wzrok w Toma, uniósłszy się na łokciu. Jeżeli bajka stanowiła „mały podtekst”, Michelle wolała w takim razie nie zastanawiać się nad znaczeniem pojedynczych symboli. Nawiedziły ją głupie myśli, wydające się zupełnie nie pasować. A może jednak Tom wcale nie miał niczego na myśli? Może wolał ją znowu trochę podrażnić?

— Tom, do czego ta bajka była odniesieniem? — Zagrała w otwarte karty.

— Nie chcę niczego ci podsuwać, ale chętnie usłyszałabym twoją wersję. — Podniósłszy głowę z poduszki, oparł się o ścianę.

— Może postawmy sprawę jasno. Powiedz mi, dlaczego chciałeś, żebym coś w tej bajce zobaczyła.

— Hm… Jakby ci to powiedzieć…

— Po prostu powiedz prawdę.

— Obawiam się, że prawda jest mało logiczna.

Bo i jak po prostu miał przyznać przed kimkolwiek, że ta drobna, naiwna kobieta, nie potrafiąca uwolnić się od byłego partnera, nieświadomie stała się dla niego kimś ważnym?

Żaden z niego królewicz – nie potrafiłby nawet zadowolić się trzymaniem za rączki, patrzeniem sobie wzajemnie w oczy ani nic z równie pseudoromantycznych bzdur. A królewna? Może była tylko chwilowym urojeniem, niczym Dulcynea dla Don Kichota.

— Tom…

— W porządku, ale nie przerywaj, bo więcej tego nie powtórzę. — Dodany do wypowiedzi cwany półuśmiech w rzeczywistości stanowił próbę emocjonalnego wycofania się z rozmowy. Rozum musiał przekonać serce o obojętności, bo Tom nie do końca wierzył nawet samemu sobie. — Z początku naprawdę chciałem ci pomóc, bo widziałem, jak ci ciężko, a potem sam wszystko schrzaniłem. Musiałem odzyskać twoje zaufanie. Kiedy je odzyskałem, zaczęło mi zależeć, żebyś mogła żyć bez cienia Ariana za sobą i… żebyś była szczęśliwa. Ale nie z jakimś tam Johannesem. Nie trawię tego gościa. Dobrze, że się go pozbyłem. — Tom przełknął ślinę; Michelle dostrzegła poruszenie się grdyki. — Teraz sam już nie wiem, jak to między nami jest i czy jest coś więcej niż wyłącznie przyjacielska pomoc.

— Cóż… — zaczęła ostrożnie, starając się zebrać myśli. Tom naprawdę powiedział to, co usłyszała? — Przynajmniej wiem już, dlaczego byłeś chamski w stosunku do Johannesa. Nie mam niestety pojęcia, czego ode mnie oczekujesz.

— Co, ja? Niczego. — Wzruszył ramionami.

To, co irytowało Michelle w Tomie, jednocześnie przyciągało ją jak magnes o przeciwnym biegunie. Nie miała już wątpliwości co do jednego: Tom robił to wszystko specjalnie! Żeby zamącić jej w głowie i żeby osiągnąć… właściwie co?

— I tylko to chciałeś mi powiedzieć? — upewniła się.

— A co, liczysz na coś więcej?

Spojrzenie ciemnobrązowych oczu stało się głębokie i jeszcze bardziej intensywne, Michelle odczuła je niemal jak realny dotyk. Buchnęło w nią gorąco, a policzki znowu oblały się szkarłatem. Jak daleko mogą zabrnąć w jedną noc?

— Bo, szczerze mówiąc, nie bardzo wiem, co powinienem robić, a czego nie, żeby znowu wszystkiego nie schrzanić.

— A co w takim razie wiesz, Tom?

— Że nie jesteś już wyłącznie przyzwyczajeniem.

Owe słowa były niczym światło pośród ciemności niedopowiedzeń.

Jednak wszędzie, gdzie pojawia się światło, jest również i cień.