29. I trwaj, i bądź...

[Podkład muzyczny]

Wszędzie, gdzie pojawia się światło, jest również i cień.

Chociaż był środek nocy, to w świetle latarń po osiedlowym chodniku przemykał cień ludzkiej sylwetki, co kilka sekund niknąc w mroku, aż w końcu zlał się z ciemnością klatki schodowej kilkupiętrowego bloku.

Dwa dni. Zaledwie, a może aż dwa dni – tyle czasu minęło od ostatniej wizyty Ariana tutaj. Dziś wrócił, zupełnie jak gdyby znajdował się na orbicie, na której oddziaływało szczególne przyciąganie silniejsze od grawitacji. Arianem nie kierowało już zwyczajne pragnienie zemsty. Teraz zdominowało go nowe uczucie – niewytłumaczalne, natrętnie tkwiące w głowie. To samo, które kazało mu ścigać tę cholerną Hondę. Michelle, Michelle, Michelle… Suka! To wszystko jej wina. Nie pozostawiała mu innego wyboru. Arian nie tylko nie mógł znieść myśli, że odeszła, ale że należała do kogoś innego. Jego Michelle. Dał jej szansę powrotu, z której nie skorzystała; musiała zapłacić za błędy.

Wiedział, że Michelle będzie w domu jak zwykle sama; nieświadoma własnej bezbronności, skazana na jego łaskę.

Arian prześlizgnął się między piętrami niczym kot – zwinnie i bez hałasowania. Zapukał głośno w drzwi do mieszkania Michelle. Raz, a potem drugi.

I stało się. Kuchenne światło padało na korytarz, kiedy cholerne drzwi otworzyły się przed Arianem. Z rozczochranymi włosami, w kusej piżamce, rozleniwiona, zaspana Michelle wyglądała pięknie. Przez ułamek sekundy Arian niemal pożałował, że będzie musiała tak marnie skończyć.

Głos uwiązł Michelle w gardle. Ledwo udało jej się chwycić oddech, tym bardziej nie zdołałaby krzyknąć ani zatrzasnąć drzwi, bo w tym samym momencie pchnięta bezlitosną, brutalną siłą wpadła plecami na ścianę. Zanim zdążyła choćby pisnąć, nozdrza zaatakował ostry zapach potu, gdy Arian dłonią zatkał jej usta, a wolną ręką chwycił nadgarstki w żelazny uścisk.

W pierwszym automatycznym odruchu Michelle spróbowała się wyrwać, ale nadaremno – szamotanina nawet nie wchodziła w grę; Arian za mocno ją trzymał. Przerażenie i gniew w szybkim tempie przepłynęły przez ciało Michelle wraz z płytkim, nierównomiernym oddechem. Odruch wymiotny ścisnął żołądek i gardło. Myśl, Michelle, myśl! Jej wzrok spoczął na drzwiach, za którymi spokojnie spał Tom. Musiała jakoś zadziałać. Jakkolwiek.

— Michelle, Michelle… Spokojnie. Coś taka spięta? — Zacmokał z dezaprobatą, zacieśniając chwyt, kiedy Michelle napięła mięśnie i szarpnęła rękoma. — Nie rozumiesz, że to bez sensu? Lepiej porozmawiajmy.

Zamarła. Wyprany z emocji ton lekko przeciągający sylaby przyprawił Michelle o dreszcz. Wparła się w ścianę, jakby ta mogła zapewnić schronienie. Odrętwiałe nogi ugięły się pod Michelle. Lodowate, groźne spojrzenie Ariana było dokładnie takie samo jak wtedy, gdy przypadkiem spotkała go w sklepie. Wtedy jednak udało jej się uciec.

— Widzisz, piękna, i tak cię mam. — Oblizał wykrzywione w uśmiechu usta; niemal lubieżny ruch wydał się Michelle obrzydliwy, odrzucający. Arian rozkoszował się jej strachem, a kiedy kobiece ciało zwiotczało, ogarnął go niesmak pomieszany z ekscytacją. — Co ty sobie myślałaś? Że zostawię cię w spokoju? Pozwolę zabawiać się na boku? Po wszystkim, co dla ciebie zrobiłem, tak mi się odpłacasz? Za grosz w tobie wdzięczności.

Z jej spojrzenia wywnioskował nieme pytanie: Wdzięczna? Tobie? Za co?.

— Za to, że dzisiaj nie skasowałem ciebie i twojego kochasia. I za kolczyki, rzecz jasna.

Spod dłoni Ariana wydobył się niewyraźny pomruk pełen słusznego gniewu, nienawiści i strachu.

Nogi Michelle w końcu poddały się rozkazowi. Z trudem, lecz bez zastanowienia z całej siły kopnęła napastnika kolanem.

Arian na to tylko czekał. Aż Michelle będzie się wyrywała, aż da mu kolejny pretekst, aż przegra, aż zacznie go błagać o litość i przepraszać. Dokładnie tak, jak kiedyś.

Wrzasnęła. Własny krzyk wydał się Michelle obcy, gdy zamarł w gardle raptem chwyconym przez Ariana. Męskie palce boleśnie wpiły się w skórę chudej szyi, a bose, kobiece stopy zatupały o podłogę. Michelle próbowała oderwać zaciśniętą wokół swojej szyi rękę, wykrztusić cokolwiek, ale z jej gardła wydobył się jedynie krótki, urwany skrzek. Zachłystując się resztką powietrza i szarpiąc rękaw kurtki, wybałuszonymi oczami patrzyła na męską twarz wykrzywioną w ekstatycznym grymasie. Jego druga ręka, zwinięta w pięść odchyliła się do tyłu wzdłuż barku. Michelle szarpnęła się, doskonale zdając sobie sprawę, co to oznaczało. Zamknęła oczy; po siniejących policzkach spłynęły łzy.

Coś trzasnęło i huknęło, ale Michelle nie otrzymała ciosu. Nagle została uwolniona. Była uratowana! Kaszląc i prychając, otworzyła załzawione oczy. Zamiast z powrotem Ariana ujrzała plecy Toma. Odruchowo złapała za pulsującą bólem szyję.

Dygoczący z furii Tom chwycił Ariana za poły kurtki. Prawie uniósłszy go ponad ziemię, przycisnął do ściany obok miejsca, do którego przed chwilą Arian przypierał Michelle. Nieoczekiwany zwrot akcji wprawił Ariana w osłupienie. Twarz mu stężała, a oczy nabrały obłąkańczego wyrazu. Tego się nie spodziewał.

— Nie waż… się… — wywarczał Tom, dysząc z wysiłku, który wkładał, by wraz z każdym słowem uderzyć przeciwnikiem o ścianę — jej… tknąć…

— Spierdalaj! — Arian szarpnął się, na szczęście niewystarczająco mocno.

Prawa dłoń Toma zacisnęła się w pięść, a mięśnie na ramieniu i plecach naprężyły. Wciąż trzymając Ariana za przód kurtki, wolną ręką wymierzył mu cios prosto w środek twarzy. Głowa Ariana odbiła się od ściany jak piłka; chrupnęło, a bąbel krwi, który niemal natychmiast pojawił się w dziurce od nosa, zamienił się w strużkę spływającą po wargach i brodzie na podłogę.

Michelle nie mogła uwierzyć własnym oczom. Tom złamał Arianowi nos! Przeraziła się jeszcze mocniej, gdy odwetowe uderzenie pięści Ariana spadło na twarz Toma właściwie nie wiadomo kiedy.

Wszystko działo się tak szybko, że Michelle ledwie udało się odskoczyć w bok – Arian zatoczył się na nią, kiedy Tom oddał cios z dwukrotnie większą siłą. W następnej sekundzie obaj przypominali kotłowisko ludzkich rąk, nóg i głów. Przeplatane siarczystymi przekleństwami uderzenia padały z obu stron.

Michelle bez namysłu rzuciła się w stronę kuchennej szafki. Wyciągnęła największą patelnię i zważyła ją w dłoni. Musiała się nadać.

Następne sekundy przypominały rozmytą plamę. Arian z dzikim warknięciem chwycił Toma za barki, wyprowadzając cios kolanem w brzuch. Tomowi aż zabrakło tchu. Zgiął się w pół, nie mogąc złapać powietrza. Arian, choć niższy od Toma, był też zwinniejszy, co pomagało mu wykorzystać każdy błąd w obronie przeciwnika. Michelle obawiała się, że spudłuje, kiedy ramię blondyna owinęło się od tyłu wokół szyi Toma.

W akcie desperacji wykrzyknęła imię Toma. Zdawało jej się, że nawet nie usłyszał. Wymierzywszy jednak Arianowi silne uderzenie łokciem w klatkę piersiową, wyswobodził się, a Michelle dłużej nie czekała…

brzdęk!

Dno patelni głośno uderzyło w potylicę blondyna. Michelle zamachnęła się ponownie. Szybkim, zdecydowanym, celnym uderzeniem skutecznie spacyfikowała Ariana. Rozległ się kolejny głuchy brzdęk. Mężczyzna na wpół przytomny, zmroczony uderzeniem i zakrwawiony padł na ziemię.

Przyjazd policyjnego patrolu zaledwie kilkanaście minut później nieco uspokoił Michelle, zwłaszcza że Arian powoli odzyskiwał świadomość. Nie mogła przecież w nieskończoność tłuc go patelnią po głowie.

Podczas gdy Michelle starała się doprowadzić twarz Toma do jako takiego porządku, jeden z policjantów brutalnie wykręcił ręce leżącego na ziemi Ariana, zakuwając go w kajdanki. Arian był jeszcze zbyt otępiały, by próbować się wyrywać, kiedy wyprowadzano go z mieszkania.

I pomyśleć, że nie nastąpił jeszcze koniec świata! W ciągu ostatniej doby Michelle prawdopodobnie dwukrotnie uniknęła śmierci lub przynajmniej poważnego uszczerbku na zdrowiu. Buzowało w niej uczucie na pograniczu wściekłości i strachu.  Chociaż strach to mało powiedziane – Michelle była śmiertelnie przerażona, ale przynajmniej cała. Gdyby nie Tom… Wolała sobie nie wyobrażać, co by mogło się wydarzyć, gdyby nie jego obecność.

Dopiero gdy Arian zniknął i przyszła pora na złożenie wyjaśnień, Michelle zdała sobie sprawę z konsekwencji owego wydarzenia. Tym bardziej rzeczowe odpowiadanie na pytania policjanta okazało się niemożebnie trudne, na szczęście z pomocą ponownie przyszedł Tom – z konkretnymi odpowiedziami dla policjanta.

— Będą musieli państwo jutro pojawić się na komisariacie, żeby złożyć pełne zeznania i je podpisać. — Wstawszy od stołu, policjant nałożył czapkę. — Z naszej strony na razie to wszystko.

— Czy Arian… to znaczy… — Michelle podniosła kubek z gorącą herbatą i wówczas dostrzegła, jak trzęsą jej się ręce. Odchrząknęła nieznacznie, spoglądając z nadzieją na policjanta. — Czy tamten człowiek zostanie zamknięty?

— Na dzisiaj tak. Ma pani jeszcze jakieś pytania?

Na stole przed Tomem pojawił się parujący kubek. Z wdzięcznością skinąwszy, gitarzysta odsunął od twarzy worek z lodem, żeby pociągnąć łyka herbaty.

— Nie, nie, dziękuję panu bardzo.

— Spokojnej nocy życzę.

Policjant pożegnał się, a gdy zatrzasnęły się za nim drzwi i zaraz spod bloku odjechał radiowóz z Arianem w środku, wszystko do cna umilkło, uspokoiło się, objęte błogością nocnej ciszy.

— Przepraszam, Tom… Nie miałam pojęcia, że on się tu pojawi — mruknęła Michelle, spoglądając na Toma z troską i czułością, o którą nikt by jej nie podejrzewał.

— Skąd miałaś wiedzieć? Bardzo dobrze, że się napatoczył. W końcu miałem okazję przyłożyć mu osobiście.

Przeniósłszy się z kubkiem do drugiej części pomieszczenia, Tom z ulgą opadł na kanapę, odchylając głowę do tyłu, ale nie spuszczając wzroku z Michelle, która podążyła za nim z lodem w ręku. Na obitą twarz wystąpił grymas, gdy Tom za mocno zacisnął szczęki. Podbite oko puchło w zastraszającym tempie, a reszta twarzy wcale nie wyglądała lepiej. Tom żałował jedynie, że Arian nie oberwał mocniej. Pomijając cios patelnią.

— I co to dało? Jezu… Ale cię urządził… Co za… — Michelle przeklęła szpetnie, aż Toma zdziwiło, że w jej słowniku znajdowały się podobne epitety. — Kompletny gnojek! — Opiekuńczo przyłożyła Tomowi do obolałego policzka zimny woreczek. — Trzymaj lód przy twarzy. Chyba mam jeszcze jakąś maść na obtłuczenia i opuchliznę. A jak nie, to skoczę do apteki.

Kiedy Michelle po chwili pojawiła się z powrotem, rozpakowując maść, Tom zastanowił się, jak to się stało, że jeszcze kilka miesięcy temu, gdy zobaczył Michelle po raz pierwszy – atrakcyjną szatynkę tańczącą w klubie dla dorosłych – wziął ją za konieczny epizod. Nadal mógłby uważać ja za zwykłą dziewczynę, która za jego zgodą namieszała mu w życiorysie, ale nie potrafił. I nie chciał.

— Jak ty pokażesz się ludziom z taką twarzą? — Michelle niepewnie przygryzła wargę, przysiadłszy na kanapie obok Toma. Nieznacznie drżącymi dłońmi odkręciła tubkę. Wycisnęła na dłoń gęstą maść, na co Tom bez słowa odrzucił woreczek z lodem.

— Powiedz mi lepiej, Michelle, czy za każdym razem – czysto teoretycznie – gdy się ze sobą prześpimy, musi się wydarzyć jakaś katastrofa?

— Nie wiem. Chyba nigdy nie uwolnię się od Ariana. To moja wina. Ja go tu wpuściłam… Jak skończona idiotka! — Westchnęła bezradnie. — Uważaj, teraz może zaboleć. — Najostrożniej, jak potrafiła, zaczęła rozsmarowywać maść na twarzy Toma.

— Zawsze mogło… tss! — Tom syknął z bólu, czując nacisk palców pod okiem.

Michelle jak oparzona cofnęła dłonie.

— Przepraszam, Tom… Nie chciałam. Tak bardzo cię przepraszam! Jezu — jęknęła płaczliwym tonem — gdybym tylko wiedziała, że Arian tu przyjdzie, nigdy nie…

Resztą zdania połknęła wraz z powietrzem, którym zachłysnęła się, gdy Tom chwyciwszy ją za biodra, lekko podniósł i bez pardonu usadził sobie na kolanach. Michelle zadrżała na całym ciele, zupełnie niezależnie od własnej woli. Mimo bólu żywym ogniem rozchodzącego się po twarzy, Tom lekko ucałował Michelle w czoło i przyciągnął bliżej siebie. Wstrzymała na krótko oddech i westchnęła głęboko, a jej serce na przekór zabiło szybciej. Zaciskając w pięść lepszą od maści dłoń, oplotła Toma w pasie, po czym oparłszy głowę na ramieniu Toma, schowała twarz w zagłębieniu jego szyi – to swoiste schronienie sprawiło, że Arian stał się mrocznym widmem wiszącym gdzieś za Michelle, nie upiorem mogącym w każdej chwili ją dopaść. Dopiero w otoczeniu silnych, bezpiecznych ramion zaczęły uchodzić z niej adrenalina i stres. Po plecach Michelle przelała się lawina dreszczy.

— Nie wytrzymam tego dłużej. Jeżeli Arian nie zniknie z mojego życia, ja znowu będę musiała spróbować zniknąć z jego. Znowu przeprowadzka, zmiana pracy… Za co on się mści? Co złego mu zrobiłam? Po prostu odeszłam. Nie miałam innego wyjścia! Gdyby Arian mi pozwolił, zostałabym przy nim. Bo ja naprawdę go kochałam. To jego wina, on to zabił. Wiesz, Tom, co jest w tym najgorsze? Świadomość, że on mnie śledził. Musiał jakoś się dowiedzieć, gdzie mieszkam, pracuję… Gdy któregoś razu wybrałam się z Johannesem do kina, wydawało mi się, że go zobaczyłam. Wmówiłam sobie jednak, że to przywidzenie. A on tam naprawdę był! Nawet nie zauważyłam, że przez ten cały czas za mną łaził! — Przerwała na moment, mrugając szybko, żeby powstrzymać łzy. Wystarczająco dużo straciła ich na Ariana. — Przepraszam Tom, że znowu musiałeś mi pomóc. Pewnie sobie myślisz, że w ogóle nie umiem sobie z niczym dać rady sama… Boże… Będzie jeszcze kiedykolwiek dobrze? — Potok słów wydobył się z Michelle niemal z jednym, potężnym tchem, jak gdyby samo wypowiedzenie na głos dręczących myśli mogło w czymkolwiek pomóc.

— Już jest dobrze. Nie musisz się bać. — Czułym gestem założył kosmyk jej ciemnobrązowych włosów za ucho.

Zerknęła na Toma spod lekko pochylonego czoła. Palce o szorstkich opuszkach pieszczotliwie przemknęły po zarumienionym policzku. Tom wyglądał, jakby chciał potwierdzić tym gestem swoje zapewnienie. A Michelle nie potrafiła mu nie uwierzyć. Ufała Tomowi, bo to on sprawiał, że już się nie bała. Dał jej wszystko to, co zabrał jej Arian. Okazał jej wsparcie w chwilach nawet najmniejszego zwątpienia czy wahania. Tylko dzięki niemu nie wróciła do Ariana wtedy, w jego urodziny¹… Po nadmiarze szczęścia, które zaznała przy Tomie, w ciągu ostatnich miesięcy, nie mogłaby mu nie uwierzyć.

— Nie boję się. Z tobą nie. — I kiedy wyznała to na głos, naprawdę przestała się bać. Bo i co mogło wywołać jej strach? Ariana na razie nie było. W zamian był Tom. Lek na całe zło, panaceum na aberrację codzienności. Jej życiowy przełom, od kiedy się spotkali, punkt zwrotny, odcinający przeszłość, dodający skrzydeł; brakujący element układanki, idealnie wpasowujący się do życia Michelle. Spod przymrużonych powiek spojrzała Tomowi prosto w oczy. Pomiędzy lekko rozchylonymi wargami, mającymi teraz kolor dzikich róż, z cichym świstem przeleciał oddech. — Dziękuję, że tu teraz jesteś. — W odpowiedzi poczuła delikatne, uspokajające gładzenie po plecach. Zdała sobie wówczas sprawę, że Tom nie zrozumiał, że miała na myśli tu teraz w jej życiu, nie fizyczną obecność w tej akurat sytuacji, kiedy potrzebowała go wyjątkowo mocno. — Chyba nigdy ci się nie odwdzięczę.

— Rzeczywiście z tym może być mały problem — odparł, próbując się uśmiechnąć. Jednak tylko się skrzywił.

Z nieznacznym uśmiechem wyswobodziła się z silnych ramion, by zabrać się za przerwaną czynność.

— Przepraszam, Tom — powtórzyła cicho, tym razem jeszcze delikatniej rozsmarowując maść, aż Tom odbierał dotyk Michelle niczym muśnięcie piórkiem.

Pogładził wierzch dłoni rozsmarowującej maść w jego twarz, na co Michelle westchnęła cicho – raczej tęsknie niż z dezaprobatą – przechylając lekko głowę w stronę Toma, który teraz przesunął palec do jej czoła, by po chwili przemieścić go do kształtnego noska, a zaraz potem do pełnych ust, rozedrganych pod wpływem subtelnego dotyku.

— Gotowe — mruknęła, przenosząc wzrok na Toma. — Może nie będzie tak tragicznie.

Blask jasnozielonych oczu zdradzał całą troskę i współczucie, a Tom – wychwyciwszy jeszcze spojrzenie pełne ufności, zanim Michelle nie zatonęła znowu w jego ramionach – wiedział już, że zaangażował się w coś, czego żaden z jego planów nie przewidział.

Nirgendwo ist besser als da, wo du bist, Tom.

Bo nigdzie nie jest lepiej niż u twojego boku. Nigdzie nie poczuję się tak bezpiecznie, jak w twoich ramionach Nigdzie nie ucieknę przed przeszłością, jeśli nie do rzeczywistości, w której jesteś ty.

Więc zostań… I trwaj, i bądź… Już zawsze.

¹ Odcinek 16.