22. Puste słowa (część 2)

[We’ll never know & Sehn wir uns wieder]

Tom nie obejrzał się. Ani razu. Mimo że Michelle niedługo po nim wybiegła z pokoju. Nie spojrzał za siebie, kiedy na schodach zaatakował go stłumiony tupot bosych stóp, a nawet kiedy Michelle zawołała go. Przyspieszył tylko.

Michelle chwilę później gwałtownie przystanęła w otwartych dwuskrzydłowych drzwiach hotelu, żeby nie wpaść na pokryty śniegiem chodnik. Zimno przecięło ją od stóp po sam czubek głowy. Michelle gorączkowo zastanawiała się, czy zdąży wrócić do pokoju po obuwie, czy może lepiej wbiec na ośnieżony chodnik.

Tomowi udało się wytrzymać bez patrzenia na budynek także wtedy, kiedy wsiadał do zaparkowanego przy krawężniku Cadillaca. Być może nie powinien przychodzić do Michelle pijany. Być może zamiast egoistycznie skupiać się na sobie i swoich zachciankach, powinien przynajmniej próbować nie krzywdzić innych ludzi. Być może nie powinien robić wielu pochopnych rzeczy, których zrobi jeszcze wiele i których będzie żałował. Z całą pewnością powinien zaryzykować i zdobyć się na coś bardziej wyjątkowego. Coś, czym roztopiłby lód w sercu Michelle. Przecież nie mogło być tak, że nie istniał żaden sposób, który nie przekonałby jej, że Tomem kierowały jeśli nie czyste i uczciwe, to przynajmniej szlachetne motywy. Być może… Skapitulował. Wsadzając kluczyki do stacyjki, poddał się. Uniósł wzrok w stronę wejścia hotelu. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Czy to już przywidzenia? Michelle nadal przestępowała z nogi na nogę przy szklanych drzwiach hotelu. Była boso, a powiew z ogrzewania poruszał jej szlafrokiem i burzył ciemnobrązowe loki. Doskonale wiedział, że biegła za nim. Znał jednak siebie – nigdy nie wracał. W normalnej sytuacji na pewno by nie wrócił. W sumie… Czy miał cokolwiek do stracenia?

Ślady na świeżym śniegu wyznaczyły jego powrotną drogę do szklanych drzwi.

— Zwariowałeś? — Michelle naskoczyła na Toma, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. Trzeba było zostać w aucie, przemknęło mu przez myśl. — Nie pojedziesz nigdzie w takim stanie! Wezwę taksówkę, żeby odstawiła cię do domu. Nie mam zamiaru mieć cię na sumieniu. — Chyba by oszalała z rozpaczy, gdyby coś złego stało się Tomowi przez to, że nie zareagowała.

— Wrzuć na luz, mała, co? — żachnął się, nerwowo poszczękując kluczykami od samochodu. — Nie chcesz mnie tutaj, więc jadę.

— Daruj sobie ten ton, nie działa na mnie.

Cofnęła się w głąb holu, ciągnąc Toma za rękaw granatowej bluzy. Nie wyraził sprzeciwu. Drzwi zamknęły się za jego plecami. Michelle szczelniej opatuliła się połami szlafroka, jak gdyby chcąc się w nim schować.

Recepcjonista z nocnej zmiany przyglądał im się z zaciekawieniem, ale żadne nie zawracało na to uwagi.

— Nie pozwolę ci prowadzić — stwierdziła z determinacją, a zmęczona twarz, z której zniknęło wściekłe zacięcie, wykrzywiła się w grymasie powściąganej siłą woli troski. — Nikt nie jest w stanie kontrolować ryzyka na drodze.

— Nie chcę żadnej taksówki — zaoponował. Wyprostowany ściągnął łopatki, wypinając do przodu tors, czym nadał swojej chwiejnej postawie komicznej powagi właściwej pijanemu człowiekowi.

Michelle przestąpiła z nogi na nogę.

— Jesteś beznadziejny… — skwitowała stłumionym głosem z twarzą skrytą w dłoniach. Potarła policzki, wzdychając niemal ostentacyjnie.

— Nie warto kłopotać się z taksówką, skoro jestem taki beznadziejny.

Wyczuła w jego głosie nutkę niezbyt dobrze skrywanego rozgoryczenia. Zerknęła na niego z głębokim zastanowieniem. Tom wyglądał na realnie załamanego, ogarniętego świadomością porażki. Odwróciła szybko wzrok, zanim zdążyłaby zmienić zdanie i zacząć go pocieszać. Miała zdecydowanie zbyt miękkie, podatne na wpływy serce, które teraz zmusiła do zignorowania niechcianego napadu pobłażliwego współczucia dla Toma.

— Tylko to chciałaś mi oznajmić? Mogę już jechać?

— Nie rozumiesz, że mimo wszystko… Tom, martwię się o ciebie. — Schowała kostniejące z zimna dłonie do kieszeni szlafroka. — Jesteś pijany, a chcesz prowadzić samochód. Przecież ledwo stoisz… — W istocie – Tom stał na nogach, lecz nie do końca stabilnie. — Nie darowałabym sobie, gdybym pozwoliła ci odjechać stąd w stanie nieważkości. Skoro nie chce ci się jutro wracać po samochód… Może cię odwiozę?

— Poradzę sobie.

— Tom, ty jesteś po prostu…

— Jaki? — warknął zniecierpliwiony, mocno ściskając kluczyki w pięści. — Beznadziejny?

— Uparty i pijany! — mruknęła ze złością. — Przestań się wygłupiać. Sam nieraz mówiłeś, że oboje jesteśmy dorosłymi ludźmi, więc zachowujmy się, jak na dorosłych przystało. Wiesz co? Mam to gdzieś. — Podparła się pod boki; poły szlafroka rozchyliły się, ukazując piżamę. — Odwiozę cię, choćbyś miał oskarżyć mnie o kradzież auta i uprowadzenie. Będę spokojniejsza, mając cię na oku. A teraz… — urwała, by złapać oddech. Widząc nieme pytanie w oczach Toma, dodała: — Poczekaj tu na mnie, skoczę na górę się ubrać.

Odwróciła się, lecz zawróciła w pół kroku, a ciemne loki zakołysały się.

— Zmieniłam zdanie. Nie wierzę, że zastanę cię, gdy wrócę. Idziesz ze mną.

Oferta Michelle stanowiła dla Toma doskonałą kontrpropozycję dla kursu taksówką. Michelle miała rację: pijany nie powinien prowadzić. Bardzo rzadko zajmował fotel kierowcy po wypiciu więcej niż jednego piwa. Tym razem zmusiła go sytuacja. Powinien być wdzięczny Michelle za jej troskę i zachowanie zimnej krwi, lecz nie był. Do cholery z jazdą po pijaku, skoro nawet mu nie wybaczyła!

Jak wcześniej nie przeszkadzało im milczenie, tak dziś głośno i niemal boleśnie rozrywało ciszę panującą w Cadillacu. Wewnątrz roznosił się szum silnika i jakieś niezidentyfikowane buczenie. Minęły ułamki sekundy, gdy strzępki pamięci Toma zlepiły się w konkretną całość. Schowek. Komórka. Mama.

Zawahał się, widząc błyskający kolorami wyświetlacz. Miał do dyspozycji dwie opcje: albo do końca schrzanić sprawę, albo pozwolić Michelle na udobruchanie Simone. Wybór padł na to drugie.

— Porozmawiaj z moją mamą — podsunął komórkę pod nos skupionej na drodze Michelle. — Złóż jej życzenia. Wyjaśnij, że musiałaś wyjechać, bo praca, ciotka zachorowała, chomik zdechł kuzynce, coś tam.

Skinięciem głowy wskazała na drogę. Nie lubiła dekoncentrować się w trakcie jazdy.

Gdyby ktoś zobaczył Michelle i Toma w tamtym momencie, pomyślałby, że ma do czynienia z parą nieucharakteryzowanych mimów. Przerzucali sobie telefon z rąk do rak. Aż w końcu, kiedy Tom podsunął telefon do jej ucha, jednocześnie akceptując połączenie, a ze słuchawki wydobył się zniekształcony głos Simone, Michelle nie miała możliwości dłużej się wzbraniać. Spiorunowała Toma wzrokiem we wstecznym lusterku. Butnie odwzajemnił jej spojrzenie. Widok groźnie zmrużonych jasnozielonych oczu bardziej go rozbawił, niżeli przestraszył.

Nie przewidziała takiego toku wydarzeń. Nie mogła po prostu zignorować telefonu. Zdawała sobie sprawę, że bardzo niegrzecznie jest wyjeżdżać bez podziękowania za gościnę. Nie chciała sprawiać przykrości Simone.

Z początku usta Michelle poruszały się niemal bezdźwięcznie, by po chwili mogła wypłynąć z nich cała rzeka słów: wylewne podziękowania, całkowicie szczere życzenia oraz tłumaczenia, trochę pokrętne i niekoniecznie całkiem zrozumiałe.

Michelle była chyba mistrzynią w dobieraniu odpowiednich intonacji i wyszukiwaniu delikatnych słów, lecz emocje wzięły górę. W trakcie pobytu w Loitsche Simone stała się dla niej trochę niczym zastępcza matka. Z tym większą trudnością przychodziły Michelle łgarstwa. Gardło ściskało się przy każdym kłamstwie, a żołądek wykonywał niebezpiecznie akrobacje. Zbierało jej się na wymioty. Nie pamiętała, kiedy ostatnio jadła, więc zwróciłaby jedynie własną beznadziejność. Zasłużyła sobie na to za wszystkie kłamstwa i za własną głupotę.

— Dlaczego właściwie Tom prowadził pijany? — indagowała Simone.

— Wpadł na zwariowany pomysł, żeby natychmiast się ze mną zobaczyć, ale nie musisz się martwić. Nie pozwolę mu prowadzić, dopóki nie wytrzeźwieje. — Trzymająca telefon męska dłoń drgnęła nerwowo. — Naprawdę chciałabym zostać, ale sama rozumiesz, jak to jest – obowiązki wzywają — wysiliła się na beztroski ton, ostrożnie skręcając w jedną z głównych ulic. — Obiecuję, że będę dzwonić i że na pewno przyjadę na ślub. Nie przepuściłabym takiej okazji.

Michelle nie chciała odcinać się definitywnie od Simone, bo szczerze przejmowała się jej stanem zdrowia oraz ducha. Jeszcze kilka dni temu dałaby się pokroić na kawałki, żeby przejąć od Simone choć cząstkę cierpienia. Przysporzenie jej dodatkowych zmartwień minęłoby się z celem.

— Będę za tobą tęsknić — w głosie Simone zabrzmiała nuta ciepłej, matczynej troski. — Lubię, kiedy dom jest pełen ludzi. Zawsze brakowało mi Billa i Toma, gdy wyjeżdżali w trasę. Bez nich było pusto i cicho. Byłam wniebowzięta, jak zabierali kogoś ze sobą do Loitsche — trajkotała swobodnie.

— Domyślam się… — wydusiła, przełykając gulę w gardle. — A jak bawicie się w Bad Mitterndorf?

— Gordon upodobał sobie siedzenie w spa. Muszę przy użyciu siły wyciągać go z hotelu — zaśmiała się dźwięcznie do słuchawki. — Dzisiaj wybraliśmy się na wieczór karaoke w pubie. Niebywałe zdolności wokalne mojego przyszłego męża zadziwiły nawet mnie… — Po drugiej stronie rozległ się dodatkowy, męski głos należący do Gordona. Simone odpowiedziała mu coś szeptem, po czym zwróciła się do telefonu: — Skoro wszystko w porządku, będę kończyła. Przepraszam, że zabieram wam czas telefonami nadgorliwej matki.

— Nie zabierasz nam czasu! — zaprzeczyła żarliwie. — Prawdę mówiąc, wypełniasz go, Simone.

Nagle zrobiło się jeszcze później i środek nocy można było z czystym sumieniem określić mianem bardzo wczesnego poranka. Tom nie czuł ani zmęczenia, ani senności. Uważnie obserwował Michelle. Miała na sobie fioletowy płaszczy, spod rozpięcia którego wyłaniał się sweter kardigan, oraz ciemne spodnie wpuszczone w kozaki na płaskiej podeszwie. Wyglądała absolutnie zwyczajnie, ale było w niej coś podczas rozmowy z Simone, że spodobało się Tomowi w sposób zupełnie inny niż dotąd. Dostrzegł nawet dziwny przebłysk w seledynowych tęczówkach. Coś, jakby blask przeznaczony dla rodziny. Od Michelle dla Simone. Znał siebie, poznał również Michelle. Wiedział, co to oznaczało: tak, jak on, nie chciała w żaden sposób ranić Simone.

— Wiesz co? — zagadnął jakiś czas później, gdy Michelle skończyła rozmowę z Simone. Cadillac mknął przez rozświetlone i rozbudzone centrum Berlina – zbliżali się do celu.

— Och, błagam, zamknij się — wycedziła przez zęby, zwalniając przed innym samochodem, zatrzymującym się na pasach. Zamaszyście obróciwszy głowę, złowrogo spojrzała na Toma. — Znowu okłamałam twoją mamę! Jesteś zadowolony?! Cały czas ją okłamywałam. Czy to naprawdę myślisz, że dobrze się z tym czuję?

— Zielone — poinformował, odwracając uwagę Michelle. Ruszyli. — Nie kazałem ci jej oszukiwać. Chciałem tylko… — urwał na chwilę, przełykając ślinę. Znowu – a raczej wciąż – ten okropny kac niosący ze sobą suchość w ustach. Akurat wtedy, kiedy nie powinno go być. — Żebyś nie powiedziała jej całej prawdy.

— To straszne — jęknęła żałośnie. — Im dłużej z tobą przebywam, tym bardziej fałszywa się staję.

Reszta drogi do dzielnicy Friedrichshain-Kreuzberg upłynęła im w ciszy niepewnej dalszych wydarzeń.

Tom zupełnie niesłusznie podejrzewał, że Michelle trzaśnie drzwiami samochodu. Kiedy Cadillac zatrzymał się w podziemnym parkingu, wyłączyła silnik, a kluczyki ostrożnie odłożyła na deskę rozdzielczą. Dłonie odrobinę jej drżały, ale najwidoczniej za wszelką cenę nie chciała dać po sobie niczego poznać. Do nafaszerowanej promilami głowy Toma wpadła abstrakcyjna myśl: że naprawdę miło byłoby, gdyby mógł teraz poprosić Michelle, żeby weszli razem na górę, zignorowali Billa, jeżeli wrócił na noc do domu, położyli się do łóżka i porozmawiali o głupotach, śmiejąc się ze swojego zachowania.

Patrząc na Michelle, która zgrabnie wysiadłszy z samochodu na betonową płytę parkingu, zatrzasnęła drzwi, Tom w głębi ducha zastanawiał się, jak przerwać wżynającą się pod czaszkę ciszę, która otuliła ich zimno niczym zalegający na zewnątrz śnieg. Nabrał nieodpartej chęci, by zrobić cokolwiek: nawrzeszczeć na Michelle, potrząsnąć nią, zmusić, aby na niego popatrzyła czy zdobyć się na inny równie beznadziejnie żałosny czyn, który zakończyłby to cholerne milczenie z jej strony. Nie musieli rozmawiać. Wystarczyłoby, gdyby to Michelle mówiła. Doceniłby chociaż kilka słów, które uwolniłyby ich od wymownego milczenia. Mało, że cisza panująca między nimi doprowadzała Toma do szału, to w dodatku sprawiała, że wciąż czuł się winny. Nie robił właściwie nic oprócz gapienia się na nią i mówienia do niej. Zaś Michelle bezczelnie go ignorowała.

Nie wytrzymał i wyskoczył z samochodu. Kilka susów wystarczyło, by pokonać dzielącą ich odległość oraz zastąpić drogę Michelle. Drobny gest, a znaczył wiele.

— Zupełnie zapomniałem. — Lekko przechylony na bok Tom stanął z ręką w kieszeni baginsów. — Przywiozłem coś dla ciebie. Przyda ci się. — Wcisnął owo „coś” we wciąż rozedrganą dłoń.

Michelle poczuła na skórze chłód metalu. Ostrożnie rozchylając palce, popatrzyła najpierw w swą dłoń, następnie na Toma. Aż serce podskoczyło jej do gardła ze wzruszenia. Klucze od domu w Loitsche! Gest Toma i jego spojrzenie w tamtym momencie znaczyły więcej niż jakiekolwiek słowa. Były czymś trwalszym i bezpieczniejszym, a klucze w jej garści stanowiły dowód na to, że zależało mu, żeby wróciła. Jeśli nie z jego powodu, to chociaż ze względu na Simone.

Zachowanie nieugiętej postawy okazało się niemożliwie trudnym zadaniem. Serce zakołatało jej w klatce piersiowej, lecz nie dała tego po sobie poznać. Kategorycznie zabroniła sobie ulec Tomowi. Gdzie podział się wypracowany dystans i stanowcze postanowienie, że już nigdy więcej? Michelle udało się zadrzeć głowę, by spiorunować bruneta wzrokiem. Zdecydowanie powinna popracować nad swoim spojrzeniem, bo nie działało właściwie na nikogo, zwłaszcza na Toma.

Malinowe wargi ledwo się poruszały, ale słowa spomiędzy nich wypłynęły głośne i wyraźne:

— Przykro mi, Tom. Chcę czegoś więcej i to niekoniecznie w od ciebie. Zapamiętaj to sobie raz na zawsze — zakończyła dobitnym tonem. Zadarła podbródek, pragnąc nadać więcej stanowczości swojej postawie.

— Ile więcej? — zapytał z kpiącym uśmieszkiem. Marszcząc czoło, dwoma palcami potarł nos u nasady, jak gdyby rozmyślając nad czymś. — Tysiąc, dwa? Może trzy?

Tym pytaniem zranił Michelle do żywego. Nie celowo. Przecież wiedział, że nie zależało jej na pieniądzach. Nie nadążał już za tym słownym pin-pongiem i chciał jedynie pokazać, że nie da siebie traktować w tak odgórny sposób. Nie mógł nic poradzić na to, że Michelle była taka uparta!

Czując nadciągającą falę mdłości, z ogromnym trudem opanowała drżenie ciała i głosu. Zawzięcie spojrzała wprost w oczy Toma.

— Jesteś niereformowalny. Jeszcze z godzinę temu kajałeś się przede mną, a teraz znowu sprowadzasz wszystko do pieniędzy. Brawo — prychnęła. — A jeśli myślisz, że cokolwiek obchodzą mnie twoje pieniądze, to pozwól, że rozwieję wszelkie wątpliwości. — Bez ostrzeżenia rzuciła w Toma kluczami. W ostatniej chwili złapał je, przyciskając do klatki piersiowej. — Pieprz się, Kaulitz!