2. Naturalny załącznik ludzkiej egzystencji

Próbowała grać profesjonalnie w jakże absorbującym spektaklu – życiu. Nieprzerwanie jednak tupała nogą ze złością, nie chcąc grać roli, którą jej wyznaczono. Była jednocześnie zbyt słaba i chwiejna, by stać się zarówno scenarzystą, jak i reżyserem.

Prawie niedostrzegalne obłoki o miękkich kształtach wędrowały po niebie poganiane przez chłodne podmuchy. Niewyraźny blask księżyca, ledwo widoczny w świetle przyulicznych latarni i sklepowych neonów, niknął co jakiś czas za płaszczem chmur.

Michelle Hoppe stąpała po niepewnym gruncie jakby umykającym spod jej stóp. Szła coraz szybciej, a odgłos kroków ginął w szumie nocy. Mijani pojedynczy przechodnie wydawali się być niczym ruchome manekiny na wyjątkowo szarej wystawie. W tym momencie pożałowała, że jakiś czas temu musiała sprzedać swoje auto. Mogłaby teraz siedzieć w ciepłym wnętrzu samochodu zamiast przemierzać miasto na piechotę. Wprawdzie w taki chłodny wieczór mogłaby zamówić kurs taksówką albo przejechać się autobusem, ale to nie było to samo… Nocny spacer przynajmniej pomógł w ochłonięciu, a jesienny wiatr rozwiał buzującą złość.

W zaledwie jeden wieczór Michelle poczuła przenikliwy smutek pomieszany z rozpaczą, powoli zamieniającą się w żal. Zatrzymała się na chwilę w przypływie bliżej nieokreślonego uczucia, po czym powróciła do żalu, by zakończyć na rezygnacji ze wszystkiego. Nawet z marzeń. Niejednokrotnie obiecywała sobie, że to ostatnia taka sytuacja. Ostatni raz, kiedy Arian prosił o pomoc, a ona jej mu udzielała – bez względu na wszystko, co zrobił, powiedział lub jak bardzo zranił. Przez jej myśli przetaczały się kolejne sceny, rozpoczynające się od telefonicznej rozmowy, kiedy to usłyszała krótkie „Potrzebuję pieniędzy”. Jakiś czas później wręczała mężczyźnie pieniądze – właściwie własne cele; fundusze, które skrupulatnie odkładała na bankowe konto, wierząc, że już niedługo dostanie się do szkoły, o której marzyła. Ze strony Ariana nie padły żadne podziękowania. Zachowywał się, jakby jej pieniądze należały mu się tylko ze względu na to, że byli parą. Zamiast wytłumaczeń Michelle usłyszała stanowczo przez niego nadużywane „Nie twoja sprawa”. Wręcz wycedził zimnym tonem każdą sylabę. Aż wzdrygnęła się na wspomnienie o tym, jak ostatnio powiedział, że jego problemy nie są jej sprawą. Zawsze po podobnych zdarzeniach pragnęła opuścić Ariana i spojrzeć egoistycznie na związek z nim, lecz obawy przed miotaniem się pomiędzy wolnością a samotnością skutecznie studziły podobne chęci. Zbyt wiele było pomiędzy nimi niewypowiedzianych słów, które bała się usłyszeć. Czyny i słowa Ariana potrafiły sprawić ból, lecz kiedyś również wywołać nieśmiały, acz szczery uśmiech. Jeszcze tak niedawno Michelle żyła marzeniami o ich wspólnej, szczęśliwej przyszłości – teraz trzymała się tylko wspomnień. Nie potrafiła zdecydować, co było bardziej bolesne. Chyba dlatego była w stanie dać się znów upokorzyć, byleby mieć Ariana blisko.

W końcu weszła na pogrążoną w mroku klatkę schodową, a po chwili znalazła się w mieszkaniu.

Głucha cisza, która ją otoczyła, kiedy zapadła się w miękkiej pościeli, po raz kolejny stała się balsamem na rozbite nerwy.

Siedziała po turecku na plaży i bawiła się żółtym piaskiem, przesypując go z jednej ręki do drugiej. Uważnie obserwowała przemykające między palcami ziarenka. Przymknęła oczy, gdy pchnięte wiatrem włosy zasłoniły zaróżowioną twarz. W tej pozycji czekała na dłoń, która zebrałaby ciemnobrązowe kosmyki i założyła je za ucho. Jednak to nie czyjaś dłoń, a kolejny podmuch przeniósł włosy z powrotem na ramiona i plecy. Zasłuchała się w szumie morskich fal i krzyku mew.

Przyjemny w dotyku piasek zniknął, a morskie fale i mewy ucichły, kiedy donośny odgłos zamykania drzwi wejściowych wyrwał Michelle ze snu. Zaraz potem w mieszkaniu rozległo się kolejne trzaśnięcie, po którym rozbudzona po omacku wyszukała włącznik do lampki. W świetle kulistej lampki zaspane oczy odnalazły przygarbioną sylwetkę Ariana. Pomimo odległości, jaka ich dzieliła, Michelle wyraźnie wyczuła odrażający odór alkoholu. Z rezygnacją odchyliła na bok kołdrę i usiadłszy na łóżku, spuściła bose stopy na drewniane panele. Z niemałym wysiłkiem opanowała drżenie ciała. Wstała jednak i podeszła do blondyna, który akurat rozpinał skórzany pasek od spodni.

— Ty jesteś kompletnie pijany!

Przystanęła, przyglądając się poczynaniom swojego chłopaka. Arian właśnie opadł ciężko na fotel i szarpnięciami próbował ściągnąć t-shirt przez głowę. Dopiero kiedy jego głowa i ramiona zostały uwolnione, z trudem dostrzegła wielkiego siniaka otaczającego oko młodego mężczyzny.

— O mój Boże, co ci się stało? Arian, w co ty się znowu wpakowałeś?

— Odwal się. To nie twój interes — warknął. Nie uraczył kobiety nawet przelotnym spojrzeniem.

Nieświadomie zwinęła dłonie w pięści, przygryzając dolną wargę. Ostatnimi czasy coraz częściej bała się takich jego zachowań. Arian, prowokowany słowami innych ludzi, okazywał dziwne, gwałtowne reakcje. Był zdecydowanie człowiekiem impulsywnym i niesamowicie porywczym. Od niedawna nie wiedziała, czego się po nim spodziewać.

— Arian! — ostry ton zabrzmiał ostrzegawczo. — Żądam, żebyś w tej chwili powiedział mi, co ma znaczyć ten siniak pod okiem i gdzie byłeś tyle godzin.

— Powiedziałem już, że to nie jest twój interes, jasne?! — wrzasnął gniewnie, tracąc nad sobą panowanie.

Michelle cofnęła się o krok wzdłuż ściany.

— Ależ oczywiście, że to również mój interes — zaoponowała, siląc się na spokojny, rzeczowy ton. — Tym bardziej, że zawsze oczekujesz, że to ja wyciągnę cię z kłopotów, kiedy zajdzie taka potrzeba, prawda? — Pytanie było czysto retoryczne.

— Zamknij się — wycedził, stając na lekko chwiejnych nogach.

— Nie mam zamiaru, dopóki nie dowiem się, co stało się tym razem. Więc…?

Otoczone seledynowymi tęczówkami źrenice rozszerzyły się, spoglądając z przestrachem na Ariana, który wydawał się być coraz bardziej wściekły.

— Kazałem ci się zamknąć, szmato!

Michelle wzdrygnęła się, a cała odwaga uleciała z niej jak z przekłutego balonika. Jej serce zakołatało, dłonie zaczęły się pocić, myśli pędziły jak szalone. Zlękniona, powiodła spojrzeniem po twarzy Ariana. Nie po raz pierwszy widziała go tak wściekłego i już nie pierwszy raz jej strach osiągnął ponadprzeciętny poziom. Błękitne oczy błysnęły groźnie w półmroku. Michelle poczuła, że nawet kark jej wilgotnieje. Instynktownie cofnęła się, lecz wyczuła za sobą gładką powierzchnię drzwi. Przylgnąwszy do nich plecami, schowała oczy pod cienką warstwą powiek. Nie wiedziała, że za moment będzie marzyła o tym, aby zniknąć. Ból, który po chwili odczuła, oraz łzy, które nagle zaczęły gęsto kapać z jej policzków, nie pozwoliły uciec od tego miejsca. Zamachnąwszy się, Arian wymierzył dziewczynie siarczysty policzek. Jej głowa odchyliła się gwałtownie w bok, niemal opadając na ramię, a włosy zakryły twarz. Pod wpływem kolejnego, mocniejszego uderzenia drobne ciało osunęło się na podłogę. Michelle słyszała jedynie szumiący w bębenkach odgłos przyspieszonego pulsu. Wszystko inne powoli odpływało, traciło kolory i ostrość konturów.

— Przepraszam. Ja nie… Ja nie powinnam. — Czy to był jej głos? Tak, z całą pewnością. Przesycony strachem i wahaniem. Z wyraźną, błagalną nutą. — Zostań. — Znowu to ona go przepraszała i znowu prosiła, by został.

— Pierdol się! — Jakby zza mgły, a może grubego muru, dotarł do niej krzyk Ariana. Mężczyzna złapał w rękę t-shirt wiszący na oparciu fotela, po czym odsunął Michelle od drzwi, za którymi zniknął.

Miłość boli, a ból jest naturalnym załącznikiem ludzkiej egzystencji.

Czasami to cierpienie jest zbyt straszne i człowiek popada w otępienie, jednak ono mija po jakimś czasie.

*

Odstawiwszy na parapet kubek z parującą herbatą, Michelle oparła się o niego łokciami, spoglądając na Berlin spowity ledwo dostrzegalną mgłą. Widziała niemrawo majaczące dookoła budynki oraz nieco oddalone poranne korki. Wiszące nad miastem ciężkie, szare chmury zdawały się wręcz muskać dachy wyższych budynków; sprawiały wrażenie, że niedługo runą na ziemię. Tak intensywnie nie padało już od kilku tygodni. Deszcz z wyrazistym, lecz nieco stłumionym bębnieniem odbijał się od szyb, by strumykami spłynąć po gładkiej tafli na blaszany parapet.

Ponura pogoda zawsze niosła ze sobą ślady przeszłości. Niegdyś Michelle nienawidziła momentów, w których wracały przebłyski dawnych lat i dni; jakby zatrzymano w kadrze najszczęśliwsze, jak również najgorsze przeżycia. Później jednak zaakceptowała to i nauczyła się z tym żyć, wysunąwszy stwierdzenie, że wspomnienia są dobre, bo dzięki nim rany mniej bolą.

Czasami tęsknisz za wszystkim, co minęło, choć może przeszłość nie należała do najcudowniejszych etapów twojego życia. Może nie zdawałaś bądź nie chciałaś zdawać sobie ze wszystkiego sprawy, ukrywałaś złe życie pod dziecinnymi marzeniami – tak było łatwiej. Teraz świat stał się bardziej realny, okrutny. Widzisz, co się dzieje, poddajesz się swojej wyobraźni, by od tego uciec, ale to na nic.
Chcesz uciec, stać się znów dzieckiem? Żyć w bajkowym, beztroskim świecie?
Zamykasz oczy, błagając, by było lepiej. Jedyne życzenie, że gdy się obudzisz, będzie znów dobrze, bezpiecznie i radośnie. Że ponownie odczujesz szczęście - nie to banalne, lecz to prawdziwe, prawie namacalne.

To był jej świat – pisany przez złośliwego scenarzystę, któremu nie potrafiła sprostać.